اشعار

باز در عرش خدا ولوله برپا شده است            دری از عرش به سمت دل ما واشده است

ازدحـام اسـت درِ بـيـت امــام هــفــتـم            جن و انس و ملك آنجاست چه غوغا شده است

هـمگی با دلــتان راهـی آنجـا بـشـويد            هـمه تبـريك بگـوييد كه بابـا شده است

آنكه عالم همگی محو جمـالش هـستند            به رخ گل پسرش محو تماشا شده است

آمـده آنـكــه نـوشـتـنـد شـبــيـه زهـــرا            پارۀ جان و تن حضرت طاها شده است

السلام ای همه جا حضرت خورشيد شده

روز ميلاد تو در هر دو جهان عيد شده

با تو هر روز خراسان به خودش می بالد            نه خراسان همه ايران به خودش می بالد

نه خراسان و نه ايران به خداوند قسم            همه عــالــم امكــان به خودش می بالـد

چونكه روي لب تو لحظه به لحظه جاريست            ثانـيه ثانـيـه قــرآن به خودش می بـالـد

منتـسب بر تو شده گنبد و ايـوان طلا            اين شده گـنبد تابان به خودش می بـالـد

من قسم ميخورم اين واژه برازنده توست            با شما واژه سلطان به خودش می بـالد

چونكه درگوشه ايوان تو جا خوش كرده            برسرخوان تو مهمان به خودش می بالـد

يوسفان در دو سرا محو رخ ماه توأند

پـادشـاهـان جهان بـنـدۀ درگـاه تـوأنـد

سجده در گوشه ايوان طلايي عشق است            نوكري بر سركوي تو خدايی عشق است

هر كسی عاشق پابوسي ليلاي خود است            در دم مرگ كنارم تو بيايی عشق است

ضامن آهوي صحرا شدنت جاي خودش            اينكه در روز جزا ضامن مايی عشق است

تا ابد قبله نماي دل من سمت شماست            اينكه در كشور ما قبله نمايی عشق است

همه عرش و زمين را به گدايي بدهند            باز می گويد از اين خانه گدايی عشق است

كعبه و كرب وبلا هر يكشان عرش خداست            اينكه هم كعبه و هم كرببلايي عشق است

ای كه در كشور ما عرش معلا داری

آنچه خوبان همه دارند تو يكجا داری

ای كه در چهرۀ خود شمس منور داری            در شـجـرنامـه خود نام پـيـمـبـر داری

نـــوۀ صــادقــی و ذريــۀ شــيــرخــدا            خوش به حال تو كه چون فاطمه مادر داری

فرصت جنگ نشد تا كه بفـهـمند همه            تو به بازوی خودت قدرت حيدر داری

همه در صحن تو مشغول به کاری هستند            چقدر دور وبرت خـادم و نوكـر داری

چه بزرگان كه ميان حرمت خاك شدند            توخودت ماهی و دور و برت اختر داری

با جوادت برو در سوريه زينب تنهاست            تو حسين ابن علی هستی و اكـبر داری

تـيـغ بردار و پـنــاه حـرم زيـنـب شـو

ماسپاهيم و تو صاحب عـلم زينب شو

تو خودت بر سر دوشت علمش را داری            در دلت روضۀ آن قـد خمش را داری

گرچه در کشور ما از حرم او دوری            از هـمین دور هـوای حرمش را داری

بارها سوریه رفتی به طواف حرمش            حـتـم دارم که غـبـار قـدمـش را داری

بار آخر که رسیدم حرمت، محزون بود            به گمانم که تو در سینه غمش را داری

بکش آهی که پلیدان همگی دق بکـنند            مطمئنم که تو در سینه دمش را داری

بـنـویس عمه من خود سـپـرمـولا بود            بـنویس از ته دل، تو قـلـمـش را داری

بنویس عمه ما مثل دری در صدف است

هر که توهین بکند با خود مولا طرف است